Jednomolekulski magneti su kompleksni spojevi elemenata d i f bloka koji se po svojim svojstvima bitno razlikuju od tradicionalnih magneta. Njihova magnetska svojstva su posljedica velike magnetske anizotropije koja potječe od velike vrijednosti spina osnovnog stanja i razlike u energiji između različitih spinskih stanja. Ispod određene temperature, nazvane temperaturom kočenja pokazuju magnetsku histerezu. Prvi sintetizirani jednomolekulski magnet bio je [Mn12O12(MeCOO)16(H2O)4] nakon kojeg su sintetizirani brojni kompleksi s većim brojem Mn iona u jezgri, ali lošijih svojstva od Mn12. Nakon toga sintetizirani su i brojni kompleksi s metalima f bloka, lantanoidima. Istraživanja su pokazala da lantanoidni kompleksi imaju veću anizotropiju od onih s metalima d-bloka, pa je slijedeći korak u istraživanjima bila sinteza miješanih kompleksnih spojeva s elementima 3d i 4f bloka. Jednomolekulski magneti osim što pokazuju krivulju histereze na nižoj temperaturi od klasičnih magneta pokazuju i efekt kvantnog tuneliranja. Strukturne formule jednomolekulskih magneta relativno su velike i često sadrže preko 80 metalnih iona, što njihovu sintezu čini dosta zahtjevnom. Sintetski postupci se baziraju na povezivanju manjih kompleksnih jedinica u veće na taj način da ih se povezuje organskim ili anorganskim ionima odnosno molekulama. Magnetska svojstva jednomolekulskih magneta ispituju se različitim metodama od kojih su svakako najpoznatije, pomoću SQUID (Superconducting quantum interference device) magnetometra i DC (direct current) ili AC (alternating current) magnetometrom. Ispitivanja mogućnosti primjene ovih spojeva novijeg su datuma i pokazala su da su jednomolekulski magneti potencijalni mediji za pohranu informacija, dijelovi kvantnih računala i imaju potencijanu primjenu u molekularnoj spinotronici. Glavna prepreka u primjeni jednomolekulskih magneta je preniska radna temperatura, pa su daljnja istraživanja usmjerena na pronalaženje kompleksa ili metoda koje bi omogućile da ovi sustavi imaju višu radnu temperaturu.