Superoksidni anion, O2 •-, nastaje staničnim disanjem i kao imunološki odgovor na patogene organizme. Njegove povišene koncentracije uzrokuju oksidativan stres koji narušava normalnu funkciju stanice. Superoksid-dismutaze su metaloenzimi koji kataliziraju disproporcioniranje superoksidnog aniona na molekulski kisik i vodikov peroksid. Oni mogu sadrţavati ţeljezo, mangan, nikal te bakar i cink koji promjenom svog oksidacijskog stanja daju funkciju enzimu. Kataliza se odvija brzinom difuzije u dva koraka ping-pong mehanizmom te je neovisna o fiziološki bliskim pH-vrijednostima . FeSOD je uglavnom prisutna u primitivnim organizmima i posjeduje dimernu proteinsku strukturu. MnSOD je u prokariota dimer smješten u citosolu stanice, dok je u eukariota većinom tetramer. U aerobnim stanicama se nalazi u mitohondrijskom matriksu, a u biljnim u kloroplastima. FeSOD i MnSOD posjeduju sličnu proteinsku strukturu i strukturu aktivnog mjesta te postoje oblici enzima koji su aktivni neovisno o tome koji je od ta dva metala vezan. Neke bakterije i cijanobakterije upošljavaju NiSOD. NiSOD se po svojoj strukturi poprilično razlikuje od ostalih superoksid-dismutaza, no njezina katalitička aktivnost je jednako efikasna. U sisavaca se nalazi CuZnSOD u unutarstaničnom (SOD1) i izvanstaničnom (SOD3 ili EC-SOD) prostoru, a prisutna je i u bakterija. U izvanstaničnom prostoru gljiva moguće je naći samo CuSOD. SOD1 je dimer, a SOD 3 tetramer. Samo je bakrov ion redoks aktivan. Poremećaji u strukturi SOD1 povezuju se s razvojem amiotrofične lateralne skleroze, no točan uzrok i metode liječenja su još nepoznati. Osim SOD koje kataliziraju reakacije redukcije i oksidacije superoksidnih na iona, postoje i superoksid-reduktaze koje kataliziraju samo reduktivni proces. One u jednom polipeptidnom lancu mogu imati jedan ili dva atoma ţeljeza. Superoksid-dismutaze imaju potencijalnu primjenu u liječenju raznih oboljenja, no problem predstavlja unos u organizam i ciljano djelovanje, su danas predmet mnogih istraţivanja .