Muzička baština, koju je ilirizam naslijedio od prošlosti, bila je - zbog političkih prilika - heterogena. Dok je Dalmacija bila preko Italije u neposrednom dodiru sa svim modernim muzičkim i kulturnim tekovinama Evrope te kroz Dubrovčane Jarnovića i Sorkočevića-Sorga govorila ondašnjim savremenim muzičkim govorom i oblicima, dotle se je sjeverna Hrvatska muzički iživljavala u crkvama, kroz mise, motete i ostale oblike crkvenog muzičkog izražavanja. I kad je počelo veliko vrijeme, koje je u povijesti hrvatskog naroda okršteno imenom Ilirizma, ilirci su se našli pred stotinu problema. Trebalo je stvarati iznova, i to na - sada službenom - štokavskom dijalektu. Nicale su budnice; sve je to odisalo velikim dilentantizmom i velikom ljubavlju i željom da se jedamput u hrvatskoj kulturi počme misliti i djelovati hrvatski, narodno. Izuzetak predstvaljaju Ferdo Livadić, Ivan Padovec, Turany i još neki drugi kompozitori solidne stručne spreme, ali puni solidnog njemačkog utjecaja. Doba kada Lisinski počinje komponirati svoje prve kompozicije namijenjene javnosti značilo je u političkom pogledu završetak sveslavenske velikoilirske romantične periode hrvatskog preporoda.